شعر کودکانه امام علی(ع)

نان و گُل

او دست هایی مهربان داشت

پروانه ها را پر نمی داد

او شمع مردم بود و اشکش

بوی گل و پروانه می داد

او خوب بود، او نان خودر

با دیگران تقسیم می کرد

او با خدا بود و خودش را

تنها به او تسلیم می کرد

نان و گُل و خواب و خدا را

تنها برای خود نمی خواست

با این همه می دید بر خاک

مانند کوهی تک و تنهاست

او مثل خورشید جهان تاب

تا آخرین لحظه درخشید

تا این که جان خودش را هم

مانند نان خویش بخشید

محمد کاظم مزینانی